The Relentless Rise of Niels de Boer

From reckless drifter to ultra athlete. How a former Dutch Marine cut through his own weakness and now lives for extreme challenges, fatherhood, and building a brotherhood rooted in discipline and resilience.

There are people who set goals—and then there are people who rebuild themselves from the ground up. Niels de Boer (25) is unmistakably the latter. His story doesn’t start in a gym or at a starting line. It begins where most stories fade out: at the bar. “I was that guy—three, four nights a week out drinking, always with the same so-called ‘friends.’ Back then, I thought that was living. I thought it was fun. But the truth? I was stuck in a loop. Comfortable. Familiar. And completely paralyzed.”

Deep down, though, he knew there had to be more. “I wanted to move forward in life. But I couldn’t keep living like that. That was the moment I said: enough. I have to change.” That turning point didn’t come in one clean decision. It was built through a dozen wrong turns, hard lessons, and bitter moments of reflection. “I’ve chosen the easy way more times than I’d like to admit. And in the moment, it feels fine. But afterward, you know you messed up. Especially with alcohol. That pulled me backward too often.”

What followed was not some overnight glow-up. No flashy transformation. No filters. Just raw, relentless work. Breaking patterns. Cutting ties. “And yeah, that hurts. You start questioning yourself: am I doing the right thing? But now, a year later, I know it was the best decision I’ve ever made.”

The desire to evolve had always been there. Niels just needed the right environment to feed the fire. He found it in the Dutch Marine Corps. For seven years, he served with full commitment—Advanced Signaller, 12 and 23 RSQN, SATG. He trained in the mountains, endured three winters of brutal drills, completed multiple Vessel Protection Detachments, served a mission in Iraq (CMBI 24). “The mindset I have today comes from that world. You learn how to keep going when everything inside you says stop. The tree keeps shaking—but you stay standing.”

But even in uniform, the real war was internal. When the missions were over, the silence kicked in. And the temptations came back. “There’s a version of me I never want to be again. I had to outgrow him. Kill off the old self. And I couldn’t do that surrounded by people who wanted me to stay the same.”

That’s when everything shifted. Not because of a single moment, but because of the right people.

His partner, Lisa, became his anchor. “She’s everything. She supports me no matter what, helps me think clearly, and stays by my side even when I’m deep in the grind. And now? She’s the mother of our son. He’s due December 8th, 2025. And I’ve made myself a promise. I’ll be the dad who shows up for everything. No excuses. No sideline life. Some dads can’t swim or run because they’ve let themselves go. That won’t be me.”

Today, his circle is tighter, smaller, and stronger than ever. His parents have always had his back. Bart Maljaars, also known as The Dutch Bullet, became more than just a training partner. “He pushes me physically, sure—but more than that, he got me to talk about feelings. I used to think that stuff had to stay bottled up. Now I know: that’s not strength. That’s fear disguised as toughness.”

Even old friends like Hessel, who he rarely sees, still matter. “When we do link up, it’s like nothing changed. That’s real.”

The new Niels is defined by action. By doing things most people wouldn’t dream of. Like running a 50 km ultramarathon—untrained. “I ran the same loop around my house 46 times. My mind was screaming: ‘You’re already home, just quit.’ And that’s exactly when I knew I had to keep going. That’s where it happens.”

He later ran a 70 km Ultra, where after 50 km, his body started shutting down. “Chest pain, fatigue. My whole system said ‘NO.’ But my mind? My mind said ‘YES.’ I wanted that finish. And I got it. Pain is temporary. Character isn’t.”

But he’s not claiming to be invincible. That 50K nearly broke him. “I couldn’t walk for two days afterward. Going up stairs was hell. That’s when I realized: ego doesn’t get you through this. Preparation does.”

Discipline became his new religion. “It’s not about motivation. Motivation is unreliable. Discipline is everything. Even when I don’t want to train, I show up. If you do nothing, you fall backward. Every little movement counts. Even ten percent effort is better than zero.”

And when he chooses a challenge, it has to scare him a little. “I’d never run a marathon. So I signed up for a 50K. Why? Because a marathon felt too… normal. I want to do the things others don’t even want to try. That’s where growth is.”

His next targets? Ultra HYROX. 100+ km races. “I want to know: where’s my breaking point? And if I hit it, can I push through it next time? Can I make my ceiling the new floor?”

But it’s not just about the body. His transformation is just as much mental. “I learned the hard way that burying your feelings doesn’t make you strong. Talking does. You can try to fix everything on your own but you’ll burn out. Ask for help. You’re not alone.”

When asked what he’d say to his younger self, his voice lowers. “I’d tell him to listen more. Especially to the people who truly care. Speak up when something feels off. Try to fix it, sure—but if that doesn’t work, talk to someone. You don’t have to carry it alone.”

To Niels, brotherhood is a lifestyle. In sport: “It’s easier together—but you still have to do the reps yourself.” In life: “Put effort into the people around you. Learn from them. Show up for them.” And within The Scythe Project? “It’s about connection. Strength. Loyalty. No one gets left behind. Not physically. Not mentally.”

He’s not just part of the Scythe community—he embodies it. “My role is simple: build unity. Show people they’re stronger than they think. Remind them that the pain they’re avoiding is the very thing that will set them free. This is a tribe built on discipline and truth. No fluff. No shortcuts.”

When asked if he has a final goal, he shakes his head with a grin. “There’s no finish line. You keep pushing the limit. Over and over. Either it’s in you, or it’s not.”

And what does he hope others take away from his story?

“Nothing’s impossible. But you have to commit, fully. Back when I was 16, I told my parents I’d become a Marine. They asked, ‘What if you don’t make it?’ I told them, ‘I don’t have a choice. I will make it.’ And I did. The ones who keep showing up, through all the pain and setbacks, they win.”

Niels de Boer isn’t perfect. He doesn’t pretend to be. He’s been through hell. He’s made mistakes. But he never stopped showing up. That’s his superpower. And now? He’s using it to build something bigger than himself.

The Scythe Project isn’t just a brand. It’s a movement. A mindset. A mission. And Niels? He’s the blueprint.

Cut the Weakness. 


________

Van losgeslagen projectiel tot ultra-atleet. Hoe een voormalig marinier zijn zwaktes doorkliefde en nu leeft voor extreme uitdagingen, vaderschap en het bouwen aan een broederschap van discipline en veerkracht.

Er zijn mensen die doelen stellen, en er zijn mensen die zichzelf herscheppen. Niels de Boer (25) hoort onmiskenbaar tot die laatste categorie. Zijn verhaal begint niet in een sportschool of op een startlijn, maar aan de bar — waar veel andere verhalen juist eindigen. “Ik was zo’n typische jongen die dacht dat ‘leven’ betekende dat je elk weekend drie, vier keer naar de kroeg moest. Altijd met dezelfde ‘vrienden’, altijd drank. Je denkt dat het gezellig is, maar ondertussen ben je gewoon gevangen in een cirkel waar je niet uitkomt. Het was verslavend vertrouwd, maar het hield me klein.” Hij wist ergens diep vanbinnen dat er meer in zat. Maar verandering kwam pas toen hij het écht niet meer trok. “Ik wilde verder komen in het leven. Alleen zo kon het niet langer. Dat was het moment waarop ik dacht: het is klaar. Dit moet stoppen.”

De transformatie die volgde kwam niet met één heldere beslissing, maar was eerder het resultaat van talloze foute keuzes, pijnlijke terugvallen en confronterende inzichten. “Ik heb meerdere keren voor de makkelijke weg gekozen. Dan denk je even dat het goed voelt, maar achteraf weet je: dit was weer een stap terug. Zeker met drank. Dat heeft me vaker dan me lief is de verkeerde kant op getrokken.” Wat volgde was geen plotselinge verlossing, maar een proces van ontnuchtering. Hij moest patronen breken en mensen loslaten. “En dat doet pijn. Je twijfelt: is dit wel de juiste keuze? Maar nu, een jaar later, weet ik dat het de beste beslissing van mijn leven was.”

Toch begon het vuur al veel eerder te smeulen. Niels had altijd de behoefte om meer uit zichzelf te halen. Die vond hij voor het eerst echt terug bij het Korps Mariniers. Zeven jaar lang diende hij met toewijding: van Evo Marns tot Advanced Signaller, 12 en 23 RSQN, SATG. Hij werd berg- en wintergetraind, deed meerdere Vessel Protection Detachments, een missie naar Irak (CMBI 24). “Bij de mariniers leer je: als alles om je heen instort, blijf jij staan. De boom blijft schudden – en jij moet blijven staan. Discipline is daar geen optie, het is je overlevingsmechanisme.”

Ook buiten het uniform vocht hij. Tegen de leegte die je voelt als de missie wegvalt. Tegen oude gewoontes en tegen het beeld dat de wereld van je heeft — en erger nog: dat je zelf bent gaan geloven. Die ommezwaai maakte hij niet alleen. Zijn partner Lisa bleek de stabiele factor die hij nodig had. “Ze steunt me in alles. Ze helpt me keuzes maken, ze ziet waar ik naartoe wil. En binnenkort wordt ze moeder van onze zoon. Ik wil de vader zijn die alles met zijn kind kan doen. Niet iemand die aan de zijlijn staat omdat hij zichzelf heeft laten gaan. Vaders die niet kunnen zwemmen omdat ze te zwaar zijn? Dat vind ik persoonlijk echt schrijnend.”

Zijn inner circle is sindsdien kleiner, maar sterker dan ooit. Zijn ouders zijn er altijd geweest — in goede én slechte tijden. Bart Maljaars, ook bekend als The Dutch Bullet, is niet zomaar een vriend, maar een anker. “Hij drijft me fysiek tot het uiterste, maar belangrijker nog: hij heeft me geleerd dat praten over je gevoel geen zwakte is. Vroeger dacht ik: regel het zelf. Nu weet ik: echte broederschap zit in die kwetsbaarheid.” Ook Hessel hoort bij die kern. “We zien elkaar niet vaak, maar als het gebeurt, is het als vanouds. Oude jongens, krentenbrood.”

Die nieuwe mindset zie je terug in zijn fysieke uitdagingen. Zonder training liep hij een 50 kilometer Ultra — 46 keer hetzelfde rondje om zijn huis. “Je hoofd zegt: je bent thuis, stop nou gewoon. Maar dat zijn juist de momenten waarop je moet doorgaan. Dáár gebeurt het.” Later volgde een 70 km Ultra. Na 50 kilometer begon zijn lichaam te protesteren, pijn in zijn borstkas. “Alles in je lijf schreeuwt ‘nee’. Maar je hoofd zegt: ‘ja’. Want ik wilde die finish. En ik haalde hem ook. Pijn is tijdelijk. Karakter blijft.” Toch is het geen heldenverhaal zonder fouten. “Die 50 km zonder voorbereiding? Twee dagen amper kunnen lopen. Traplopen was een hel. Je wordt keihard teruggezet. En dat is goed. Want dan leer je.”

Voor Niels is discipline de sleutel tot alles. “Het is geen gevoel. Het is een keuze. Ook als je moe bent. Ook als je hoofd niet meewerkt. Als je niks doet, ga je achteruit. Maar elke beweging is vooruitgang. Al is het maar iets kleins – je bent op komen dagen. Dat is wat telt.” Hij gelooft dat discipline een spier is. Eentje die je traint. Niet met motivatie, maar met actie.

Zijn uitdagingen kiest hij bewust op basis van extremiteit. Geen halve dingen. Geen veilige afstanden. “Ik had nog nooit een marathon gedaan. Dus ik begon met een 50 km Ultra. Waarom? Omdat een marathon me ‘normaal’ leek. Ik wil dingen doen die anderen niet willen of kunnen. Dáár zit de waarde.” Van Ultra Hyrox tot nog extremere challenges! “Ik wil weten: wat is mijn breekpunt? En als ik daar kom – kan ik er dan alsnog doorheen? En als ik breek, leer ik dan genoeg om de volgende keer nóg verder te gaan?”

Zijn fysieke groei is niet los te koppelen van zijn mentale ontwikkeling. “Ik heb geleerd om niet alles op te kroppen. Vroeger dacht ik: regel het zelf. Nu weet ik: praten lucht op. En je bent nooit alleen.” Zijn advies aan zijn jongere zelf? “Had maar meer geluisterd naar de mensen dichtbij. Praat eerder over je gevoel. Probeer het zelf, maar als het niet lukt – zoek iemand. Je hoeft het niet alleen te doen.”

Voor Niels is broederschap een levensstijl. In sport betekent het dat je samen sterker bent — maar nooit afhankelijk. In het leven dat je investeert in elkaar, van elkaar leert. En binnen The Scythe Project is het de essentie van de community. “Het gaat om verbondenheid, kracht en toewijding. Geen ego’s. Alleen mensen die elkaar omhoogduwen. We zijn één team. Als iemand valt, staan we er. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.”

Binnen The Scythe Project is Niels geen marketinggezicht of ambassadeur — hij belichaamt het merk. Alles wat hij doet, ademt discipline, precisie en veerkracht. “Mijn rol is duidelijk. Ik wil laten zien dat we allemaal meer kunnen dan we denken. Ik wil mensen laten voelen dat die zwakte in je geen eindstation is, maar een kans om sterker te worden. Als je dat durft te omarmen, ben je niet meer te stoppen.”

Op de vraag of er een einddoel is, lacht hij. “Nee man. Geen einddoel. Je wil je limieten blijven verleggen. Keer op keer. Dat moet in je zitten. Anders doe je dit niet.”

En wat hij hoopt dat mensen voelen als ze dit lezen? De boodschap is helder.

“Niks is onmogelijk. Als jij 100% achter je doel staat, dan gá je ervoor. Vroeger riep ik: ik wil marinier worden. Mijn ouders zeiden: wat als je het niet haalt? Mijn antwoord: ik heb geen keus. En ik haalde het. Tegenslagen horen erbij. Maar geef nooit op.”

Niels de Boer is geen man van perfectie. Geen man van show. Hij is het bewijs dat ware kracht zit in keuzes — moeilijke keuzes — en in het telkens weer opstaan, ook als je lijf breekt en je hoofd vol twijfel zit. In dat moment, als alles pijn doet en je toch doorgaat, word je gesmeed. En juist dáár begint het echte werk.

Cut the Weakness.